🇺🇸 Breaking News 🇺🇸 "Hoogmoed Superbia" van Dennis Verhulst deze Kerstperiode in Amerikaanse winkels.

Auteur opnieuw in de pers

 dennisverhulst - 15 mrt 2022 - 4 minuten om te lezen

Bekentenis 

De klok tikte middernacht. Plotseling werd ik ruw uit mijn dromen gerukt, mijn voorhoofd bedekt met zweetdruppels. Een koude rilling gleed langs mijn rug en verliet mijn lichaam via mijn armen en benen. Een onbestemd gevoel van onraad nestelde zich in mijn bewustzijn. Hoewel ik niet precies kon duiden wat er mis was, drong mijn intuïtie erop aan dat ik klaarwakker moest zijn. De digitale klok op het nachtkastje gaf 2.00 uur aan. Mira, mijn prachtige vrouw, lag naast me in bed. Ik keek vol liefde naar haar en kuste haar in de nek. Hoe had ik het geluk zo'n vrouw aan mijn zijde te hebben? Ze was mijn alles, en om die reden zou ik haar met mijn leven beschermen. Ik draaide me om, maar een lichte prikkeling overviel me. Mijn arm was half verlamd, zonder enig gevoel, waardoor ik me niet kon afzetten.

Voorzichtig sloeg ik de dekens opzij met mijn andere arm en probeerde uit bed te komen. Mira sliep nog steeds, haar ogen waren nog steeds gesloten. Ik stond op en liep naar de hal. Een raar gevoel leidde me naar het raam. Daar, buiten in de duisternis, stond een donkere gestalte, een schimmige figuur in een hoodie. Ondanks de capuchon, voelde ik zijn doordringende ogen op mij gericht. Waarom stond hij daar? Hij bleef omhoog staren, met zijn handen in zijn jaszakken. Minuten gingen voorbij voordat hij in beweging kwam, iets uit zijn zak haalde en op ons huis afliep. Was hij een inbreker, een gijzelnemer, of gewoon een creep die me bespioneerde? Het risico kon ik niet nemen.

Ik snelde naar de kluis in de hal, toetste de code in – Mira's verjaardag – en opende hem. Mijn reserve dienstwapen, een Beretta Storm, lag in vier delen verspreid in de kluis. Met uiterste precisie klikte ik alle onderdelen in elkaar, laadde het magazijn en stak vijf van de vijftien 9mm kogels erin. Een kleine tien seconden was alles wat ik nodig had. Terwijl ik naar beneden liep, deactiveerde ik het alarmsysteem en trok de voordeur open, het wapen gericht naar buiten. Waar ben je? Waarom ben je hier? Dat waren de vragen die door mijn hoofd raasden.

Plotseling werd mijn aandacht getrokken naar een wit object op de deurmat – een enveloppe. Terwijl ik mijn wapen omhoog hield en mijn omgeving in de gaten hield, knielde ik neer en pakte de enveloppe op. Ik keek nog een keer om me heen en draaide het slot op de deur. Met mijn rug tegen de deur, plaatste ik het wapen op een kastje en opende de enveloppe. Een lok haar en een briefje kwamen tevoorschijn.

Argumentum ad baculum.

Uw nederige dienaar,

De rozenvanger.

Ik schrok en liet de enveloppe vallen.
"Godverdomme. De rotzak. Hij zoekt me op bij me thuis?"
Ik opende de deur opnieuw en riep: "Toon je! Toon je als je durft!"
Geen antwoord.
Mijn hart bonkte tegen mijn ribbenkast en de adrenaline nam het over. Ik greep mijn wapen, en liep op blote voeten door de voortuin. Bij de poort hoorde ik een auto met gierende banden door de straat scheuren, een blauwe Honda Civic die de hoek omsloeg waarvan de nummerplaat onleesbaar was door vuiligheid.

"Fuck!" Ik keerde terug naar de deur, deed hem op slot en bekeek het briefje en het haar dat op de grond lag. "Argumentum ad baculum." Een Latijns spreekwoord uit de Bijbel dat de betekenis “Argument met de knuppel, beroep op de stok” had. Onmiddellijk haalde ik twee plastic handschoenen uit het kastje in de hal en raapte de enveloppe op. Ik bekeek het haar opnieuw en zag nog iets goudkleurigs onderaan de enveloppe. Het was goudkleurig en schitterde door de spots die boven me hingen. Twee gouden oorringen, met de gegraveerde tekst "Jolien 1996". Ik liet me op de keukenvloer zakken. Heeft hij nu net zijn moord bekend?
Ik stond op, liep naar boven, pakte mijn telefoon en belde mijn partner Ronny.
"Lotte. Godverdomme. Weet je wel hoe laat het is?"
"Niet nu, Ronny. Die klootzak heeft net een moord opgebiecht aan mijn deur."
"Ik kan je niet volgen. Ik ga terug sla..."
"RONNY!"
"Wat?"
"Hoor je wel wat ik zeg?"
"Je hebt me wakker gebeld, Lotte. Wat bedoel je?"
"De rozenvanger. Hij heeft een bericht achtergelaten aan mijn deur."
Er viel stilte aan de andere kant van de telefoonlijn.
"Hij...? Net?"
"Ja, Ronny."
"Ik kleed me aan en ik kom tot bij jou."

167 weergaven