🇺🇸 Breaking News 🇺🇸 "Hoogmoed Superbia" van Dennis Verhulst deze Kerstperiode in Amerikaanse winkels.

Auteur opnieuw in de pers

 dennisverhulst - 22 feb 2022 - 1 minuut om te lezen

Je bent van mij ...

Wie denk je wel dat je bent, hoofdinspecteur? Hoe denk je me te pakken, terwijl ik je voortdurend die ene stap voor ben? Je hebt geen enkel spoor dat naar mij leidt.

Het was een zwoele avond. De maan kwam hoog uit boven de oude gebouwen van Antwerpen en de wind blies een warme bries door de straten. Mijn zoektocht naar het volgende slachtoffer was begonnen.
Toen zag ik haar. Ze trok mijn aandacht met haar ogen. Provocatie. Ze nam de leiding, alsof ze haar leven deze avond bewust in mijn handen wilde leggen. Adembenemend mooi, gehuld in een halflange zwarte jas, bruin haar dat om haar schouders viel, lichtgroene ogen die mijn aandacht vastgrepen. Een korte rode rok, visnetkousen, en glanzende hoge hakken benadrukten haar lange benen, die me als een magneet naar haar toe trokken. Ze keek om. Ondanks de tien meter afstand, voelde ik haar onweerstaanbare kracht en flirtte ze met me. Ik trok mijn zwarte hoodie over mijn hoofd en volgde haar door de straten, op weg naar de metro. Ze wilde alleen met mij zijn? Perfect.

De klok sloeg 23.00 uur toen we de verlaten metro onder het Astridplein betraden. Ik activeerde mijn signaalverstoorder om de camera's te verstoren en het station in duisternis te hullen. Ze versnelde haar pas terwijl ze op haar telefoon staarde. Mijn kans om toe te slaan. Ze dacht te ontsnappen, maar ontkomen was onmogelijk. Ik greep haar vast, een injectiespuit met GHB uit mijn jaszak gleed in haar hals. De drug deed haar snel zwichten. Ze was nu volledig in mijn macht.

Het metrostation ging in nachtmodus, en ik droeg haar over mijn schouder de tunnel in, weg van nieuwsgierige ogen. Ik liep voorbij het gebruikelijke pad, naar het verlaten deel dat al sinds de jaren zeventig niet meer gebruikt werd. Hier, ver weg van de beschaving, onthulde ik mijn duistere bedoelingen. Touwen bond ik strak rond haar handen en voeten en haar mond bedekte ik met tape. Een oude gietijzeren haak met roestige ketting wachtte aan de zijde van de tunnel. Dit was geweldig. De adrenaline in mijn lichaam had zich verenigd en zorgde voor een enorme kick. Ik nam haar op en hing ze met haar handen over de klem, De roestige ketting rond haar nek spande ik hard aan. Haar ogen ontwaakten. Wanhopig snakte ze naar adem, een vergeefse poging om te gillen door de tape. Ze was vastberaden om te ontsnappen en dat prikkelde mijn sadistische voldoening. De ketting trok strakker met elke beweging die ze maakte. Het duurde niet lang voordat ze stikte en haar laatste adem uitblies. Een golf van innerlijke rust overspoelde me. Ik stak een rozenblaadje met het cijfer twee in haar broekzak en verliet de tunnel ...

86 weergaven