🇺🇸 Breaking News 🇺🇸 "Hoogmoed Superbia" van Dennis Verhulst deze Kerstperiode in Amerikaanse winkels.

Auteur opnieuw in de pers

 dennisverhulst - 29 mei 2023 - 6 minuten om te lezen

Jack the Ripper

Voor de mens, waren er organismen. Voor het organisme, was er natuur. Voor de natuur, was er het ontstaan van de wereld en voor dit, … was ik er. Je ergste nachtmerrie. Het mysterie gehuld in de duisternis. Ik sluip rond in de nacht en bezorg je je ergste angst. Ik zorg voor de duivelse gedachten die in je hoofd zitten en het gevoel dat je krijg wanneer je alleen in je bed ligt zonder iemand rond je heen. Het monster dat onder je kind zijn bed ligt, het hand dat je arm vastgrijpt in je slaap, wanneer je opeens wakker wordt en dat je denkt dat het een droom is. Begin je al te begrijpen wie ik ben? De nacht is mijn territorium en als je denkt dat ik even ben verdwenen, ben ik er weer …

Het is ondertussen twee maanden geleden sinds ik de trailer op mijn Facebookpagina heb geplaatst over het boek Fear (Angst). Het is een verhaal dat zich afspeelt in het verleden en de toekomst, waar een brug ontstaat tussen twee werelden. Terwijl ik samen met mijn partner ons huisje klaarmaak op de komst van onze 3de zoon in oktober, heb ik nog ergens de tijd gevonden om van het idee een tijdlijn te creëren en de eerste test op papier te zetten. Hieronder vind je alvast de proloog van het boek. Ik hoop natuurlijk je nieuwsgierigheid aan te spreken. :)


Veel leesplezier.


Dennis 

1887

In het Aardrijk, Victoriaans Londen, brandde de fakkel van vooruitgang fel in het jaar 1887, aan de dageraad van de tweede industriële revolutie. Achter me sloot het wormgat zich, en ik stond versteld van mijn omgeving. De steeg waarin ik belandde, was doordrongen van de geur van bedorven vis, een schril contrast met de beloofde glorie van dit tijdperk. Dit was het ontwaken van een tijd waarin technologische vooruitgang het lot van onze Aardse samenleving zou bepalen. Het was een moment van ware verandering, een fenomeen dat ik eerder had gezien bij andere beschavingen. Het leven balanceerde op de rand van een afgrond, een keerpunt dat wij de Precortexiale Maxilimum noemen..

Terwijl ik de steeg verliet en op het trottoir belandde, flaneerden elegante vrouwen in weelderige jurken voorbij. Aan de overkant van de straat stond een klein jongetje van amper zes jaar oud, de krant van de dag aan te prijzen voor een enkele penny. De straten vulden zich met een scherp contrast tussen de rijke gemeenschap die de arme klasse de goot in leek te duwen. De kloof was onmiskenbaar; mannen en vrouwen met prachtige kanten kledij, sierknopen op hun overjassen en hoge hoeden tegenover jonge knapen gehuld in versleten vodden en een tweed cap op hun hoofd.
In het midden van de straat reden sierlijke koetsen, voortgetrokken door krachtige paarden. Omdat ik graag volledig opga in hun wereld, knipte ik met mijn vingers, zodat ik de kledij droeg van het tijdperk waarin ik me bevond. Niet dat ze me konden zien, maar dat was een van de behaaglijke zaken die ik me kon veroorloven om mijn bestaan een betekenis te geven in hun wereld. Terwijl ik mezelf bewonderde in een etalageruit, viel mijn oog op mijn outfit: een hoge hoed, een wit hemd met een opstaande kraag, bedekt door een gotische zwarte jas. Een lichte trilling op mijn linkerarm deed me opschrikken. Het kompas om mijn pols wees me de weg naar mijn volgende doel, het speciale mechanisme dat aangaf wanneer ik de volgende angst moest doorgeven, lichtte op met een rode pijl die me de weg wees. De volgende prooi moest hier ergens in de buurt zijn. Mijn ademhaling versnelde toen ik een schim opmerkte, gehuld in een puntige kap, wat leek op een man, verplaatste zich snel door de menigte aan de overkant van de weg. Het kompas trilde wild, de rode pijl verlichtte mijn weg en ik zette de achtervolging in. De man leek zich niet bewust van zijn omgeving, maar manoeuvreerde behendig tussen de mensen door. Hij had zijn doel in het vizier, en het duurde niet lang voordat ik het ook zag: een argeloze vrouw enkele meters voor hem. Dit was het moment waarop ik moest handelen.

Met gesloten ogen concentreerde ik me. Om haar te overvallen met de kleine sprankeling angst, gebruikte ik telekinetische overdracht. Menselijke wezens zijn prachtige exemplaren van vessels, het zijn vleesbrokken die kunnen worden gecontroleerd zonder dat het zelf doorhebben. Ik maakte de sprong van de ene naar de andere en toen ik de vrouw vlak voor me zag, stak de hand van wat een vrouw bleek te zijn uit. Met een enkele aanraking stuurde ik een golf van angst door haar hersenen. Het duurde slechts enkele seconden voordat ze zich realiseerde wat er gebeurde. Ze draaide zich om en keek naar de man die haar naderde, waardoor ze een steegje insloeg en achterom bleef kijken. Hij bleef haar achtervolgen en haalde een klein precisie mes uit zijn zak. Het kompas bleef trillen, een teken dat ik meer angst moest oproepen. Ik concentreerde me intenser en verdween in een wervelende mist van witte rook, alleen om opnieuw te verschijnen in de steeg. De vrouw kwam recht op me af en rende dwars door mijn vorm heen. Op dat moment haalde ik diep adem en voelde haar hartslag versnellen. De angst stroomde door haar aderen, en ik greep het vast, als een hongerige jager die zijn prooi vangt.

Ze was nu verbonden met me. Als één krachtige draad kon ik nu haar emoties versterken. Je zult je nu ongetwijfeld de vraag stellen? Was jij het die me zo bang maakte. Ja, dat was ik, zonder twijfel. Op je meest angstaanjagende moment stond ik naast je, je angsten te voeden, zodat ik je gevoelens kon oogsten.
De vrouw sloeg de steeg in die uitkwam op een doodlopende houten schutting. Ze besefte dat er geen ontsnappen meer mogelijk was. Nu was het ogenblik dat ik haar liet gillen. De man kwam bewoog zich dichterbij en hield het lemmet op hoogte van haar hals terwijl hij naar haar handen greep. Ze probeerde om hulp te roepen, maar leek niet meer in staat om te schreeuwen. De angst in haar lichaam had de controle overgenomen en had haar stem geblokkeerd. Op dit moment duwde de man het mes tegen de keel van de vrouw en sprak de woorden: ‘Aangenaam, Jack the Ripper, vuile hoer.’

Ik besefte dat ik op een plaats delict was beland, een plaats die de stervelingen een moord noemden. Van the Ripper had ik al eerder gehoord, maar nooit begrepen wat hij symboliseerde. Hij was duidelijk een massamoordenaar, verantwoordelijk voor de gruwelijke dood van vele vrouwen in Londen.
Plotseling voelde ik een hevige pijn in mijn borst, een pijn die ik nog nooit eerder had ervaren. Mijn taak was nog niet voltooid, dat kon niet. Ik keek naar mijn kompas, zag dat het in alle richtingen draaide en alle kleuren kreeg. Wat gebeurde er? De pijn werd intenser. Jack the Ripper draaide zich om, liet de vrouw los en keek mijn kant op. Hij leek geamuseerd, maar zijn blik verschoof weer naar de vrouw. Kon hij mij zien? Nee, dat was onmogelijk. Achter me opende zich een wormgat, en terwijl ik opnieuw een scheurende pijn in mijn borst voelde, gloeiden mijn ogen fel oranje op.

In een ruk keerde hij haar de rug toe. Ik probeerde alle angst die ik van de vrouw had verzameld over te brengen op hem, maar het leek niet te werken. Jack de Ripper kwam op me af. Hij zag me wel degelijk. Dit kon niet gebeuren, mocht niet gebeuren. De vrouw moest sterven om de tijdlijn intact te houden. Deze wending had ik nog nooit meegemaakt. Het wormgat trok me steeds harder, en voor ik het wist, werd elke vezel van mijn lichaam uit elkaar getrokken, weggerukt uit deze realiteit.


Timeo had geen tijd om te bevatten wat er gebeurde, laat staan de gevolgen van deze ontwikkeling te overdenken. Hij kon slechts machteloos toekijken terwijl het wormgat hem opslokte, terwijl hij op onverklaarbare wijze een band voelde met Jack the Ripper, beiden op reis naar de oneindigheidsdimensie in het universum.

234 weergaven